Dziś trochę luźniej niż zwykle, choć temat będzie równie poważny, a dokładnie o odwadze. Często mylona z głupotą, zazwyczaj zaczyna się tam gdzie kończą się umiejętności. W sytuacji zagrożenia odwaga staje się kluczem do działania. Odwaga bezpośrednio dotyczy jakiegoś ryzyka, możemy przykładowo odważyć się wspiąć na drzewo (zakładając, że boimy się tego) w celu zerwania owoców lub tego nie zrobić i zginąć z głodu.

Należy liczyć się z tym, że nawet  jeśli będziemy znajdować się w grupie, większość jej członków może w sytuacji survivalowej być sparaliżowana strachem i nie być wstanie pomóc nam np. organizować obóz. Błahe czynności na co dzień wykonywane automatycznie pod presją wielkiego stresu, jakim niewątpliwe jest zagrożenie życia stają się heroicznymi czynami. Tylko zachowanie zimnej krwi i odwagi w działaniu pozwoli na pokonywanie własnych barier i zwiększy szansę na przeżycie, gdy możemy liczyć tylko na siebie. Nie można stać w miejscu i czekać na czyjąś pomoc. Nawet mimo świadomości nadchodzącej pomocy warto mieć scenariusz awaryjny i działać na wypadek komplikacji. Stojąc w miejscu zginiemy, dlatego tak ważne jest by mieć odwagę walczyć o swoje życie. Oczywiście trzeba zdawać sobie sprawę z towarzyszącego zagrożenia i kalkulować je swoją miarą. Czyli nie porywamy się z igłą na niedźwiedzia, bo to jest już przekroczenie granicy głupoty.

Miało być luźniej, więc będzie, choć ciągle na temat. Za każdym razem jak myślę o podejmowaniu ryzyka przychodzi mi na myśl filmik przedstawiający dwa pingwiny podczas próby pokonania wody. Jeden z nich widocznie bardziej obeznany życiem wykorzystał bezpieczną technikę i przezwyciężył przeszkodę. Drugi natomiast wykazał się odwagą i podejmując ryzyko nieznanych mu konsekwencji wykonał skok (latanie raczej nie jest ich mocną stroną) i również osiągnął cel – co w niewiarygodnie dumny sposób postanowił zademonstrować grupie:) Na co dzień nie musimy na każdym kroku wykazywać się odwagą, jednak w potrzebie warto mieć jej zapas i wykorzystać w odpowiedniej chwili.